 |
 |
کوچک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم ...
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم ...
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را ...
می توان از نگاهش خواند ...
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد ...
و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
اگر کودکی بداند که بزرگها همه در تنهایی خود سردرگمند،در حکمتهایی که تا ابد قرار نیست بفهمند، شاید هیچ وقت آرزوی بزرگ شدن نکند
 |
 |
